Wiosenne wynurzenia i mnóstwo kwiatów!

Cześć Kochani! Dzisiaj chciałabym sobie troszkę pogadać oraz pokazać wam mój strój z soboty. Byłam zaproszona na urodziny koleżanki, zatem niechętnie, ale poszłam. Mam już dość wyjść, imprez, picia itd. Nie że wyrastam z tego, ale chyba mam chwilowy przesyt :) Wydaje mi się, że wyglądałam dużo lepiej, niż to widać na zdjęciach, byłam zadowolona z zestawienia, a przede wszystkim z fryzury. Tak, przyznaję, poszalałam z kwiatami, ale czułam się z nimi rewelacyjnie. Pamiętam jak kiedyś na moim najukochańszym blogu ever wyczytałam "...But it's impossible to ever wear too many or too big flowers in your hair.". Bardzo przypadło mi do gustu to stwierdzenie, link do całości TU. Tak, tak, to wszystko przez tą panią :)

Kolejne akapity to moje wynurzenia, więc jak ktoś nie ma ochoty tego czytać: zapraszam na dół do zdjęć!

Moi drodzy, gdzie nie spojrzę tam ludzie radują się z wiosny, wszyscy mają zapał do zmian, do porządków wiosennych, coraz więcej energii po zimie i uśmiech na twarzy. Przyznam, że mnie to motywuje i inspiruje, sama poczułam dzisiaj ochotę na sprzątanie. Oczywiście, wypadałoby gruntownie posprzątać mieszkanie, zmienić wystrój na wiosenny, wprowadzić może jakieś nowe elementy. Ale zdecydowanie bardziej przyda się gruntowny remont w mojej głowie, oj tak. Wiecie, zeszły marzec był cudowny! Na blogu też widać było tego odbicie, "marzec bez czerni", ukochany przy boku i mnóstwo uśmiechu (KLIK). Mniej więcej od maja wszystko się zaczęło sypać, potem w październiku i listopadzie nastąpiła kulminacja tragedii, zaś od Nowego Roku staram się wszystko wyprostować i nadać sprawom pęd. Taaak, ale moje starania przypominają sytuację, gdy mały pisklaczek chce wyfrunąć z gniazdka, a nie ma na to sił. Najwyższy czas, by owy pisklaczek dorósł i pełen energii odbył swój pierwszy lot. Wiosna jest świetnym motywatorem i wierzę, że w końcu wszystko się ułoży!

Najgorsze, że czuję się bardzo obco w życiu, które obecnie wiodę, jak by to wytłumaczyć... czuję się jakby ktoś mnie nagle wstawił w życie innej osoby, albo jakbym grała w jakimś filmie. Jeszcze jedno porównanie: czuję się jakbym dryfowała na morzu, bez stałego gruntu pod nogami. Wszystko co się dzieje, dzieje się obok mnie, a ja staram się nie utonąć, a zarazem udawać przed całym światem, że nie tonę! Najwyższy czas dopłynąć do brzegu, otrzepać piórka i zacząć IŚĆ do przodu! Chwilami spokoju na morzu są spotkania z przyjaciółmi i naprawdę znaczące coś dla mnie sukcesy, jednak jest tego zdecydowanie za mało. Z Hanią i Alą spotykamy się zdecydowanie za rzadko, a one są dla mnie obecnie jedyną niezmienną i stałą rzeczą, są czymś starym i znanym, z nimi się czuję na swoim miejscu, w MOIM świecie. Na każdym kroku zmiany, wciąż jacyś nowi ludzie, nowe wyzwania. Nie lubię zmian, nie lubię! Oczywiście przyjemne i w umiarkowanej ilości - jak najbardziej. Ale nienawidzę zmian drastycznych, wywracających życie do góry nogami, a przez takie właśnie zmiany przedzieram się od roku niczym przez kolczaste chaszcze lub dżunglę amazońską...

Czy nie przesadziłam ze szczerością? Nawet jeśli nikogo to nie obchodzi, potrzebowałam takiego uzewnętrznienia. A to tylko mały wycinek tego co się dzieje w mojej głowie. Podsumowując, idzie wiosna... a nawet w przysłowiu, w przenośni mówi się, że po każdej zimie (=ciężkich czasach) przychodzi wiosna (=lepsze czasy). Czyż może być lepszy czas na wyprostowanie wszystkiego? NIE :)

Koszula - New Yorker

Spódniczka - sh

Kwiaty - H&M

Botki - sh

Torba - sh

Szal - Diverse