Reportaż Euro 2012 prosto spod Stadionu - jak przeżyłam to ja?

Cześć kochani Czytelnicy, wszystkie fejsbuki, wiadomości, znajomi, komentarze i inne źródła pieją zachwyty nad Irlandczykami, którzy od ponad tygodnia zmienili moje miasto w "zieloną wyspę". Ja też! Byłam szalenie podekscytowana nadchodzącym Euro, cieszyłam się ze wszystkiego co z nim związane, ani przez chwilę nie przyszło mi na myśl wkurzać się na pewne niedogodności z nim związane. Co wierniejsi czytelnicy mojego bloga pewnie kojarzą, że mieszkam dosłownie 5 minut spacerkiem od Stadionu Lecha czy też Stadionu Miejskiego, toteż totalnym grzechem byłoby nie pójść sobie w te okolice przed meczami Euro.

Pierwszy mecz w Poznaniu miał miejsce 10.06, tego dnia odsypiałam wesele z soboty, przyznam się bez bicia, że czułam się fatalnie i leżakowałam do 17. O tym, że dziś jest wielki dzień dla Poznania przypomniał mi... hałas helikopterów przelatujących nad osiedlem! Od razu się zmobilizowałam i choć naprawdę NIE BYŁO ŁATWO, ubrałam się i wyciągnęłam rodziców na spacer. Pechowo padał deszcz, upierdliwa mżawka. Zastanawiałam się, czy pokazać wam w ogóle jakieś zdjęcia z tego dnia, bo ja wyglądałam naprawdę tragicznie, chyba nawet gorzej niż się czułam :], poza tym jeśli chodzi o reportaż to przez pogodę jest słaby (może jednak zamieszczę na koniec kilka na dowód, że tam byłam hihi).

Kolejny mecz miał miejsce 14.06, ale wtedy zostałam ściągnięta na bite 12h do pracy, gdyż jak sobie możecie wyobrazić McD w okolicach Stadionu przechodził istne oblężenie. A ja przeżyłam niezapomniane chwile! Milion kanapek na sekundę, przesympatyczni Irlandczycy, genialna atmosfera i zapieprz taki, że o północy nie wiedziałam jak się nazywam i którędy do domu!

Liczyłam jednak na to, że będzie mi dane poczuć raz jeszcze ten niesamowity klimat pod stadionem, zatem na dzień 18.06 poprosiłam w pracy o wolny wieczór. Udało się, do tego pogoda dopisała (nadmienię, że nie odsypiałam żadnego wesela, więc i sił witalnych mi nie brakowało). Właśnie z tego dnia podchodzi zdecydowana większość zdjęć z dzisiejszego wpisu. Mam nadzieję, że reportaż wam się spodoba, że dzięki niemu poczujecie choć trochę tą fantastyczną atmosferę i zrozumiecie dlaczego cały Poznań kocha Irlandczyków :D No to po kolei, zaczynam od dnia 18.06:

Widok na stadion idąc z mojego domu. Dla ciekawskich (są tacy? :|) na widocznym skrzyżowaniu przez 5 lat wsiadałam w tramwaj jadąc na mój Uam, ach! No i do dziś czasem wsiadam, jak perspektywa spożywania alkoholu wyklucza poruszanie się rumakiem :]

Jesteśmy coraz bliżej! Na tym i poprzednim zdjęciu w kadr załapali się moi rodzice. Jeśli ktoś myśli, że tłum był przerażający, to nic bardziej mylnego: oni wszyscy byli tak pozytywni, że wręcz się chciało tam rzucić. 

A to widoczek w dokładnie przeciwną stronę. Zdradzę, że widać dość dobrze zalążek mojego osiedla (acz bloku nie).  

Irlandzkie banany były wszędobylskie i lądowały na wielu głowach, dla jaj oczywiście ;)

O cudzie i mi udało się znaleźć na w miarę fajnym zdjęciu, ku pamięci potomnych! (fryzura i fejs bo 10h w Macu od 7 rano - nie ma co podziwiać :P)

Ubolewam, że słońce szybko zaczęło zachodzić za Stadion i zrobiło się szaro. 

Dobrze, że było tego dnia ciepło, bo koleś za dużo tkanin grzewczych na sobie nie miał:P

Mmm a to ciekawe! Robiłam zdjęcia tu i tam i siam i nagle ci Irlandczycy spostrzegli, że im pstrykam i koniecznie chcieli bym do nich dołączyła :]

Na koniec tego dnia - ogólny widoczek na stadion

Niechże już będzie: dorzucam trzy fotki z dnia pierwszego, tego po weselu.

No nie jest to najpiękniejsze zdjęcie mnie na tym blogu, ale hej, przynajmniej mam pomalowane paznokcie (po weselu jeszcze)! Doskwiera mi fakt, że póki co nie mogę tego robić...

Nie żebym cierpiała na niedosyt owej placówki, raczej wprost przeciwnie, ale tak się składa, że zarówno 10.06, jak i 18.06 po spacerze w okoliach stadionu wybrałam się z mamą do RESTAURACJI, na wyśmienitego szejka mango-marakuja. A tam irlandzko-chorwacko :]

I tym miłym, radosnym i pozytywnym akcentem Poznań żegna Irlandczyków i Euro2012 :(( 

Wyczytałam dzisiaj, że z Poznania odleciało 30 samolotów do Dublina, nie mówiąc o innych i aż mi się łza w oku zakręciła... Ja jestem taki wzruszacz, ekscytowałam się Euro, ekscytowałam się atmosferą jaka panowała w Poznaniu, wszelkimi gestami naszego miasta dla gości (np. takimi!!). No i przykro mi właśnie, że takie wielkie wydarzenie dobiegło dla Poznania końca... 

Nie wiem czy kiedykolwiek powtórzy się to w moim życiu, ale niezwykle się cieszę, że nie siedziałam wtedy w domu tylko ruszyłam dupę i poczułam to na własnej skórze!